De
Zee die Denkt
Gert de
Graaff Nederland 2000, 100 minuten
Wauw! Als
Peter Greenaway een film had gemaakt met Douglas R. Hofstadter
als scenarist (twee van mijn persoonlijke goden) was dit het
resultaat geweest. De Graaff rekt het medium film uit tot het
uiterste. Daarbij staan twee gegevens centraal: hoe ver je ook
gaat in het visueel maken, film is plat (“Ceci n’est pas une
pipe”); en “Ik denk dus ik besta…., denk ik.”
Ik
geef ruiterlijk toe dat dit geen film is voor iedereen. Er wordt
lang en veel gefilosofeerd, en dat gebeurt dan nog meestal door
een voice-over. Daar staat tegenover dat de fotografie en set-decoration
subliem zijn, de gelaagdheid duizelingwekkende diepten én hoogten
kent (uiteindelijk komen we zelfs in de editing-room terecht,
waar de film gemonteerd wordt), en de visuele vondsten en -grappen
een geniaal coherent geheel vormen.
Ik had me stellig voorgenomen dit jaar geen ***** uit te delen.
Maar als ik deze film naast mijn persoonlijke ijkpunten leg,
kan ik er niet omheen: *****
Boi,
home.wish.net/~filmhuisdomein/nieuws