De
zee die denkt
aan lekker eten
Vandaag
besloten we als FestivalNewsredacteurs ons te wagen aan een
kleine receptie (we beginnen de trucks van de echte journalist
te kennen). Gisteren hadden we ergens een uitnodiging gevonden
voor een lunch in het Mommseneck restaurant op de Potsdammer
Platz ter ere van de nederlandse deelname aan het festival.
Eigenlijk was ze maar voor 1 persoon geldig, maar wie niet waagt
die niet wint en wij zijn gewonnen!
Het etentje bestond uit een overvol buffet a volontee (in Duitsland
hebben ze andere toetsenborden en sommige letters kan ik dus
echt niet vinden) en dit allemaal voor de verniet (= niks dus).
Eerst hebben we enkele keren genoten van de heerlijke spijzen,
waaronder: rijst, pate, frikadellen, pasta,.....Daarna dronken
we van de overheerlijke aspergesoep en genoten we nog van het
dessertenbuffet met kaastaart, appeltaart, fruitsla,....
Op deze lunch geraakten we ook aan het praten met Gert de Graaff.
Vandaag speelde er een film van hem en hij zou wel aan de inkom
staan om ons binnen te kunnen laten. Om misverstanden te vermijden
en geen onnodige zoekacties te starten zijn we dit dan toch
maar eerst heel lief aan onze leerkrachten gaan vragen, die
ons natuurlijk lieten gaan. Aangekomen in de "International"
cinema namen we onze plaatsen in en genoten? eerst van een kortfilm.
Er kwam niets anders in voor dan een geanimeerde, vage vos die
aan het lopen was.
Daarna begon het echte werk. Gert de Graaf zijn film "De
zee die denkt" is een echt meesterwerk. Het is een zeer
diepzinnige, filosofische film waarvan je het verhaal niet kan
vertellen. De hoofdgedachte is "Ik bestaat niet" Vanaf het moment
dat je iets denkt, ben je niet meer jezelf. Bijvoorbeeld, in
het begin van de film, was er een straatinterview. De interviewer
vroeg aan voorbijgangers: "Wat ben jij?" De mensen antwoorden
dan met: een ruitenwasser, vader van 2 kinderen, een man, ...
Maar dat klopt niet. Dat zijn enkel gedachten, en als je aan
iets anders denkt, verdwijnen die eerste gedachten.
Je kan jezelf het beste vergelijken met een lege zandvlakte.
Zelf ben je niets anders, maar als je aan iets denkt, komt er
opeens een gebouw op die vlakte. Eigenlijk is deze stelling
heel paradoxaal, aangezien je niet mag denken. Dan kan je ook
niet bedenken wat je dan wel mag doen, en wat je moet doen als
je jezelf bent vergeten. Misschien zou je ook kunnen zeggen:
" Ik denk, dus ik ben niet".
Gert de Graaf heeft zich 13 jaar met deze film bezig gehouden,
hij heeft het scenario geschreven, gefilmd, geregisseerd en
gemonteerd. Hij heeft al zijn ideeen in deze film gestoken,
dus hij heeft niet meteen inspiratie om een volgende te maken.
De cadrages, filmtechnieken en muziek zijn adembenemend, net
zoals de gedachtengang die door de film loopt. Het is echt een
aanrader.
Gaan kijken is dus de boodschap.
Ellen
Pleysier & Sam Maerschalck, FestivalNews, 14-2-2001