Hoe heb je dat water naar binnen gekregen?

We gebruikten echt water. Want water kun je niet animeren. Als je een verkleind decor, een maquette zou gebruiken, zie je ogenblikkelijk dat de waterdruppels verhoudingsgewijs te groot zijn. Dus zit er niets anders op dan het hele decor op ware grootte te bouwen.
Ik wilde door elk van de drie ramen een straal water van zo’n 10 cm hoog en 80 cm breed. En dat water moest minimaal 6 seconden stromen zonder dat het ogenschijnlijk in kracht afnam. Nou, dan kom je uit op ongeveer 40.000 liter water.

Maar waar en hoe bouw je zoiets? Als je 40.000 liter water in een grote studio laat stromen..., tja, dat water stroomt ergens tegen een muur en het komt dan weer terug (en in beeld) en voor je het weet sta je tot aan je middel in het water. En hoe krijg je water zo krachtig naar binnen? Ik wilde uiteraard niet zo’n lullig straaltje over de vensterbank. Nou, dan moet of het decor omlaag of het water omhoog! Maar 40.000 liter = 40.000 kilo.

Allerlei alternatieven in de open lucht werden onderzocht: een zwembad, een drijvend dok, een dijk langs het IJsselmeer, afgravingen, vrachtwagens die het water in grote gleuven kieperen, schutsluizen. Uiteindelijk hebben we een plek in de Amsterdamse haven gevonden waar het water vrijelijk kon wegstromen. Helaas bleek het havenwater te donker van kleur te zijn, dus hebben we een zogenoemde waterboot ingehuurd die tonnen puur drinkwater aan boord had. En we kozen voor de optie: het water omhoog. Dus kochten we een oude, verroeste zeecontainer en plaatsten die op twee gehuurde containers. Onze container werd vanbinnen verstevigd met stalen balken. Er werden drie grote luiken in de zijkant gezaagd en die werden afgesloten met kleppen. Drie lange glijbanen verbonden de kleppen met de ramen. En om de suggestie te versterken dat het water met veel kracht de kamer binnenstroomde, werd het decor enigszins scheef neergezet, waardoor het water verder en dus ogenschijnlijk krachtiger naar binnen raasde. Uiteraard stonden de camera’s net zo scheef, waardoor alles weer horizontaal leek.

We maakten testopnamen, waarin het leek alsof na het plotseling opengaan van de luiken het water niet geloofde dat het zomaar de vrije lucht in mocht spuiten. Alsof het even wachtte op toestemming of zoiets. Om dan vervolgens ongeveer horizontaal de zeecontainer te verlaten en zich niets aan te trekken van onze prachtige glijbanen. Daarom werden deze vanboven afgesloten zodat het water gedwongen werd erdoor te stromen.

Omdat we een studiosituatie moesten nabootsen, werd besloten ‘s nachts op te nemen; dan is het tenslotte net zo donker als in een filmstudio.

Het was wel een spektakel. De kracht van zoveel water is enorm. We begonnen met 25.000 liter. Na elke take durfden we meer water te gebruiken, tot we bij de laatste take de container tot aan de rand toe hadden gevuld. In die take hebben we ook de luiken van de ramen dichtgedaan, zodat het water ze zou openduwen. Een soort ‘God zegen de greep’-gevoel, want niemand wist toen meer wat er zou gebeuren. We waren bang dat de container zou barsten of het decor compleet zou wegspoelen. Die laatste take, met de openspattende luiken, heb ik uiteindelijk gebruikt. En toen was het uiteraard nog weer een hele klus om de glijbanen (zichtbaar door de ramen) elektronisch weg te poetsen. Maar goed, dat doe je binnen met een computer en wat kan je dan gebeuren...